Θα πάει τελικά στην αποκαλούμενη Πενταμερή Διάσκεψη ο Πρόεδρός μας. Εμείς, οι απλοί πολίτες αυτού του τόπου, δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς θα συζητηθεί και τι θα συμφωνηθεί σ΄αυτή τη Διάσκεψη.
Του Αντώνη Μακρίδη
Όλες κι όλες δεκαπέντε ημέρες απέμειναν μέχρι την πραγματοποίησή της και βρισκόμαστε στο βαθύ σκοτάδι.
Ούτε ο Πρόεδρός μας, ούτε ο Υπουργός Εξωτερικών, ούτε οι αρχηγοί των κομμάτων δεν αισθάνονται την ανάγκη να βγουν να μας πουν τι ακριβώς συμβαίνει και τι θα συμβεί.
Κι όμως, είναι τις δικές μας ζωές και τις ζωές των παιδιών και των εγγονιών μας που θα διαπραγματευτούν. Τουτέστιν, το μέλλον μας σ΄ αυτόν τον τόπο.
Το μόνο που γνωρίζουμε είναι τι θέλουν οι Τούρκοι και το τσιράκι τους στα κατεχόμενα, ο Τατάρ. Θέλουν, λένε, δύο κράτη με κυρίαρχη ισότητα. Και όπως τα πράγματα δείχνουν, πάνω στο τραπέζι της συζήτησης θα βρίσκονται οι τουρκικές θέσεις και οι άγνωστες μέχρι στιγμής δικές μας θέσεις.
Εκτός κι αν οι δικές μας θέσεις είναι αυτές που ο αναπληρωτής πρόεδρος του ΔΗΣΥ, Χάρης Γεωργιάδης, πρόβαλε πρόσφατα σε άρθρο του στον εγχώριο Τύπο. Δηλαδή μια λύση συνομοσπονδίας, η οποία είναι χειρότερη και από αυτήν τούτη τη διχοτόμηση.
Φυσικά, κάποιοι φωστήρες, όπως και του λόγου του ο κ. Γεωργιάδης, κάνουν αναφορά σε χαλαρή ομοσπονδία, λες και υπάρχει τέτοιος αυτόνομος όρος πολιτειακού συστήματος.
Συνομοσπονδία είναι. Όλα τα υπόλοιπα είναι κουραφέξαλα και ψιλοφιλοσοφίες.
Είναι να απορεί κανείς πώς εμείς οι πολίτες ανεχόμαστε να παίζουν με τη ζωή και το μέλλον μας οι κάθε λογής αποτυχημένοι. Τους ζούμε χρόνια, τους ξέρουμε σαν την κάλπικη δεκάρα.
Τους εμπιστευτήκαμε αξιώματα, τους δώσαμε το δικαίωμα να μας κυβερνήσουν, να διοικήσουν, να διαχειριστούν το δημόσιο χρήμα και τα έκαναν μαντάρα. Έκλεισαν τις Κυπριακές Αερογραμμές, φαλήρισαν τον Συνεργατισμό, όλα τα ξήλωσαν. Και οι πλείστοι εξ αυτών έχουν ως μόνιμη και αποκλειστική έγνοια τους την ίδια τους την τσέπη. Να φάνε, να στοιβάσουν, να πλουτίσουν. Μας κατάντησαν μπατήριδες. Μετεξελιχθήκαμε σε “ξιπετσισμένους κουρκουτάδες” , και αυτοί συνεχίζουν να τρώνε ακόμα από τις σάρκες μας.
Το φταίξιμο, όμως, δεν είναι μόνο δικό τους. Μεγάλο μερίδιο ευθύνης, ίσως το μεγαλύτερο, βαρύνει εμάς. Την συντριπτική πλειοψηφία αυτού του τόπου που αφεθήκαμε στη μοίρα μας, αναδεικνυόμενοι σε πρωταθλητές του μαζοχισμού.
Και μιας και ο λόγος για το Κυπριακό, ούτε που ενδιαφερόμαστε. Αφεθήκαμε στα δικά τους χέρια κι όπου μας βγάλει. Ξεχνούμε ότι εμείς θα πληρώσουμε τα σπασμένα μιας κακής λύσης. Αυτούς δεν τους πολυενδιαφέρει. Εκείνοι που θα μείνουν σ’ αυτόν τον τόπο είμαστε εμείς.
Εξάλλου, δεν έχουμε τις δυνατότητες να πάμε αλλού. Ενώ αυτοί θα την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια. Θα φύγουν και θα πάνε εκεί όπου τους περιμένουν τα στοιβαγμένα εκατομμύριά τους.
Γι’ αυτό, γρηγορείτε φίλοι κι αδελφοί. Να υψώσουμε φωνή και να αντιδράσουμε.
