Θα σας διηγηθώ μια ιστορία, που, αν και παλιά, είναι άκρως επίκαιρη. Την άκουσα σε ζωντανή εκπομπή της ΕΡΤ, πριν περίπου τριάντα τόσα χρόνια. Την διηγήθηκε ο τότε παλαίμαχος δημοσιογράφος Νίκος Νικαλάου, επί σειρά ετών οικονομικός συντάκτης της Καθημερινής Αθηνών.
Του Αντώνη Μακρίδη
Τον Νοέμβριο του 1974 είχαν διεξαχθεί οι πρώτες βουλευτικές εκλογές της Μεταπολίτευσης, με νικητή τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Υπουργό Συντονισμού, δηλαδή Οικονομικών, είχε διορίσει τον Παναγή Παπαληγούρα.
Παλιά καραβάνα της πολιτικής ο Παπαληγούρας είχε θητεύσει σε διάφορα υπουργεία την περίοδο πριν την εκδήλωση του πραξικοπήματος τον Απρίλη του 1967… Αξίζει να αναφέρουμε ότι εκλεγόταν ανελλειπώς βουλευτής στον Νομό Κορινθίας.
Ο Νίκος Νικολάου, δεν ήταν δημοσιογράφος της καρέκλας. Καθημερινά γυρόφερνε τα γραφεία του υπουργείου απ΄ όπου ψάρευε τις πληροφορίες του για το καθημερινό ρεπορτάζ. Μια ημέρα του Δεκέμβρη του 1974, συνάντησε τον Υπουργό. Όταν τέλειωσε η κουβέντα τους, ο Παπαληγούρας, που τον εκτιμούσε αφάνταστα, του είπε: «Νίκο, δεν έρχεσαι το βράδυ στο σπίτι να μας μαγειρέψει η γυναίκα μου, να φάμε και να συζητήσουμε;».
Αποδέχθηκε την πρόσκληση και το βράδυ βρισκόταν στη διεύθυνση που του έδωσε ο υπουργός. Μπήκε στην πολυκατοικία και, κατευθυνόμενος προς το ασανσέρ, ρώτησε τον θυρωρό σε ποιο όροφο έπρεπε να πάει. «Όχι», του φώναξε ο θυρωρός, «έλα εδώ», και του έδειξε προς τα πού να πάει. «Θα πας κάτω». Ακολούθησε τη σκάλα. Κατέβηκε είκοσι περίπου σκαλιά για να φθάσει στο υπόγειο διαμέρισμα του «τσάρου της Οικονομίας».
Μάλιστα κύριοι. Ο κλειδοκράτορας των ταμείων του δημοσίου χρήματος διέμενε σε ένα υπόγειο διαμέρισμα των δύο δωματίων. Όχι σε βίλες με εφτά και οκτώ δωμάτια, με πισίνες και διάφορα «φρου φρου κι αρώματα», που διαθέτουν οι σημερινοί κατέχοντες πόστα και αξιώματα.
Φτωχός με βούλα ο Παναγής Παπαληγούρας, άσχετα αν στην πολύχρονη θητεία του ως υπουργός υπέγραψε συμβάσεις εκατοντάδων εκατομμυρίων. Μεταξύ άλλων συμβάσεις για ναυπηγεία, για λιπάσματα, για πολύ μεγάλα έργα. Μια υποδιαίρεση της μίζας να τσέπωνε, θα μπορούσε να ζει πλουσιοπάροχα και σε βίλες όπως τους σημερινούς. Προτίμησε, όμως, το υπόγειο δυάρι. Κέρδισε όμως την αιώνια μνημόνευση, που στο τέλος της δεν υπάρχει τελεία, αλλά ένα μεγάλο θαυμαστικό.
