Έπεσε η αυλαία μια δημοσιογραφικής μάχης που έδινα από τα τέλη του 2020

Την περασμένη εβδομάδα έπεσε η αυλαία μιας δημοσιογραφικής μάχης που έδινα τα τελευταία χρόνια. Το αποτέλεσμα με δικαιώνει υπό την έννοια ότι ο αντίδικος έκανε πρόταση για συμβιβασμό. Προφανώς δεν ήθελε να δικαστεί η υπόθεση. Τουλάχιστον, αυτό μου έλεγαν διαρκώς φίλοι, οι οποίοι προσπαθούσαν να με πείσουν να δεχθώ διακανονισμό για να αποσύρω. Για να είμαι ειλικρινής ήθελα να δικαστεί η υπόθεση. Όχι για τα τετραψήφια ή πενταψήφια χρηματικά ποσά.

Λίγα λόγια, ακατέργαστα, κατευθείαν μέσα από την καρδιά και το μυαλό μου

Ήταν η μοναδική φορά που κινήθηκα νομικά εναντίον κάποιου, γιατί θωρούσα ότι διακυβεύονταν πολύ περισσότερα από τις αρχές μου. Η μάχη που ήμουν σίγουρος ότι θα κέρδιζα και με δικαστική βούλα αφορούσε όλους τους δημοσιογράφους. Βλέπετε, είχα αδικηθεί αδυνατώντας να συμβιβαστώ με τα «θέλω» οικονομικών συμφερόντων. Και μοιραία έβαλα τη σύζυγο και τα παιδιά μου σε δοκιμασία.

Είχα διαπράξει το έγκλημα να αναδείξω την προσωπική ιστορία ενός συμπολίτη μας που πάλευε για να σώσει την περιουσία του. Ποσώς στοχοποίησα την επιχειρηματική οντότητα που είχε τον τελευταίο λόγο για να χάσει την περιουσία του. Άλλωστε, οι νομοθεσίες που είχαν ψηφιστεί έδιναν το δικαίωμα στον εν λόγω οργανισμό να ενεργήσει όπως ενήργησε.

Έτσι, λοιπόν, ανέδειξα την προσπάθειά του να σώσει ό,τι μπορούσε μέσω επιστολών σε προεδρικό, σε χρηματοοικονομικό επίτροπο κι άλλων ενεργειών. Κάλυψα σε μια στήλη («Ανθρώπινες Ιστορίες») τον δικό του αγώνα και μάλλον φανέρωνα πώς οι ενέργειες πολιτικών αξιωματούχων για να διορθώσουν κακές πρακτικές του παρελθόντος, είχαν ως αποτέλεσμα να καταστήσουν ανθρώπους έρμαιο στα χέρια κερδοσκοπικών οργανισμών. Το θέμα ήταν κοινωνικό, ανθρωπιστικό και διόλου συκοφαντικό.

Παρ΄ όλα αυτά, άνθρωποι που υποτίθεται ότι έπρεπε να με προστατεύουν βρέθηκαν να μου ασκούν πιέσεις. «Φαράτζιστο τζείνο που έγραψες», ήταν το μήνυμα. Μου επισημάνθηκε ένα πενταψήφιο ποσό που λαμβάνει κάποιος μηνιαίως και πως μπαίνω εμπόδιο σε μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Κι επειδή απλά δεν πουλιέμαι, αρνήθηκα να «υπακούσω».

Βρέθηκα, λοιπόν, σε νέες περιπέτειες στην δημοσιογραφική μου πορεία. Να παλεύω σχεδόν μόνος μου. Δίπλα μου είχα την οικογένειά μου, αδελφικούς/παιδικούς φίλους, δημοσιογράφους που δούλεψαν μαζί μου… Κανείς, όμως, δεν δημοσιοποίησε την αδικία που συντελείτο. Κανείς απ΄ όσους μπορούσαν δεν ένιωσε την ανάγκη να στηρίξει ηθικά την προσπάθειά μου με μια δημόσια παρέμβαση. Ίσως επειδή είμαι κι ανένταχτος. Δεν ανήκω σε κλίκες.

Κάπου εκεί αποφάσισα να κινηθώ νομικά. Παρ΄ όλο που τα προσωπικά μου αρχεία διαγράφηκαν, κατάφερα να διασώσω μεγάλο όγκο εγγράφων που φανέρωναν κακές πρακτικές, συμπεριφορές που δεν έχουν θέση στην ελευθεροτυπία, αλλά και ενέργειες που έδειχναν πως ο δημοσιογράφος μπορεί να σταθεί με αξιοπρέπεια κόντρα σε όλα αυτά. Καταχώρησα αγωγή, λοιπόν, πριν από περίπου τρία χρόνια.

Το κίνητρό μου δεν ήταν να ικανοποιηθώ προσωπικά. Ήταν μια μάχη για όλους τους δημοσιογράφους. Για να μην παίζει ο κάθε επιχειρηματίας με τις ζωές ανθρώπων που έχουν ιδανικά. Να μην θεωρεί ότι ο δημοσιογράφος είναι πιόνι πάνω σε μια σκακιέρα. Μοιραία μέσω της δίκης θα αναδεικνυόταν με ντοκουμέντα και ο ρόλος κάποιων ανθρώπων που υποτίθεται πως υπηρετούσαν τη δημοσιογραφία. Πρόκειται για ανθρώπους που είχαν εκδώσει ψεύτικες αποφάσεις, έχοντας αλλότρια κίνητρα, για να πληγούν συνάδελφοι (είχα συμβουλή να κινηθώ νομικά εναντίον αυτών, αλλά ούτε δικομανής είμαι ούτε αναλώνομαι σε μάχες εναντίον ανθρώπων που βρίσκονται στον κλάδο).

Για όλα όσα γράφω είμαι κατοχυρωμένος. Πέραν από το γεγονός ότι στηρίζονται σε αδιάψευστα γεγονότα, διαθέτω πληθώρα ντοκουμέντων και επώνυμων μαρτυριών.

Πλέον, όμως, κοιτάζω μπροστά και βάζω πίσω μου την υπόθεση, χωρίς να κρατώ κακία σε κανέναν. Και χωρίς, βέβαια, αυτό να σημαίνει ότι θα είμαι παθητικός σε οποιαδήποτε ενδεχόμενη προσπάθεια να πληγώ.

Στους δικούς μου ανθρώπους θέλω να εκφράσω ένα μεγάλο ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου. Δεν αναφέρομαι μόνο στη σύζυγό/συνοδοιπόρο μου και στα μέλη της οικογένειάς μου που στέκονταν διαρκώς δίπλα μου, στηρίζοντάς με με όλες τους τις δυνάμεις. Τα λόγια δεν αρκούν για να αποδώσω την ευγνωμοσύνη μου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ που οι παιδικοί/αδελφικοί μου φίλοι, μόλις έμαθαν τι είχε συμβεί, διευθέτησαν συνάντηση κι άφησαν πίσω τις δουλειές τους για να μου στείλουν το μήνυμα ότι είναι δίπλα μου.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ και στον αδελφικό φίλο δικηγόρο  Χρυσόστομο Μάγο. Απέδειξε ότι έχει κότσια και ως άνθρωπος, αλλά και ως νομικός.

Το κείμενο είναι αφιερωμένο στον Αντώνη, στην Γεωργία, στον Μιχάλη και στην Αγγελική.